Ze kwam voor een intakegesprek. Een duizendpoot, midden in het leven, getrouwd met een leuke vent, 3 kinderen en dan werkt ze ook nog parttime, doet vrijwilligerswerk en heeft altijd een vriendelijk woord of een helpende hand waar nodig. Als je haar tegen zou komen op het schoolplein zou je denken dat ze haar zaakjes goed voor elkaar heeft. Iemand waarbij je jaloers zou worden omdat het allemaal zo gladjes lijkt te verlopen en het er allemaal zo goed uit ziet.
Echter wat je aan de buitenkant ziet is wat je aan de buitenkant ziet. Nu zit ze hier bij mij. Van binnen is het niet wat het van buiten lijkt. Ze is zo oneindig moe van die buitenkant. Het lukt haar niet meer om op de manier door te gaan zoals ze het altijd heeft aangepakt. Positief denken, schouders eronder en doorgaan. Ze ervaart lichamelijke spanningsklachten zoals hoofdpijn en druk op de borst. Ze slaapt slecht en het huilen staat haar nader dan het lachen.
Eerder heeft ze wel eens gedacht om hulp te zoeken, maar ze schoof het altijd voor zich uit. Dan ging het ook wel weer een poosje. Maar nu voelt ze dat ze actie moest ondernemen en moet gaan praten omdat ze zichzelf volledig kwijt is.
Uit verbinding met jezelf
Zit er iets herkenbaars in het bovenstaande voorbeeld? Misschien in meer of mindere mate. In ieder geval was dit ooit ook herkenbaar voor mezelf en ook voor het merendeel van mijn cliënten is het dat.
De oorzaak dat we hier terecht komen, ligt vaak in het probleem dat we niet in verbinding zijn met ons eigen hart, met wat zich daar afspeelt en wat het nodig heeft. We zijn die verbinding vaak al heel lang kwijt, en doen datgene waarvan we denken dat het goed is om het zo te doen. Daarbij gaan we voorbij ons eigen hart en we checken niet of ons keuzes in overeenstemming zijn met wie we zijn en waar we voor bedoelt zijn.
Korte termijn oplossingen
Niet in verbinding zijn met onszelf gaat ons in de loop van de tijd tegenwerken en komt bovenop de mentale littekens van de grote en kleine verwondingen uit het verleden. Vindingrijk en creatief als we zijn vinden we manieren om daarmee om te gaan. In eerste instantie proberen we in ieder geval niet opnieuw in zo’n situatie terecht te komen. Hierdoor gaan we dingen wel èn niet doen om dat te voorkomen. Daar kunnen we behoorlijk druk mee zijn.
Ook in tweede instantie zijn we creatief. Want wanneer iemand of iets ons herinnert aan het litteken of de pijn getriggert wordt, proberen we er gauw overheen te praten, want au het doet zo’n zeer. Soms lukt het om de ander de schuld te geven van onze pijn. Op de korte termijn lijkt het vermijden, beschuldigen, verstoppen en verdringen van het litteken goed te werken. De één of de ander houdt het langer vol om op die manier met zijn of haar mentale littekens om te gaan.
Hoe anders gaan we om met een fysieke wond. We zorgen ervoor dat het bloeden stelpt, maken de wond schoon, verzorgen het goed. We houden het in de gaten tot het weer oké is. Gek eigenlijk hè dat we dan allemaal snappen dat we dit niet moeten negeren en niet de andere kant op moeten kijken. Dat het zelfs dom zou zijn als we dat wel zouden doen. Maar een psychische verwonding heeft dit net zo goed nodig. Echter we hebben dat vaak niet goed geleerd. Opmerkingen als: stel je niet aan, zeur niet, doe niet zo kinderachtig of zo erg is het niet, maken dat we het laten gaan, niet beseffend dat deze verwondingen mentaal groter worden en kunnen gaan ontsteken en ons ernstig gaan beperken.
Lange termijn effect
Niet kijken naar je psychische verwondingen (hoe klein of groot ze ook zijn) betekent niet dat je de pijn en emoties verwerkt hebt. Daardoor lopen we op de lange termijn tegen de problemen aan en blijkt de strategie die op korte termijn best goed werkte op lange termijn niet vol te houden zoals de vrouw in ons voorbeeld. Het gevoel dat we onszelf niet meer snappen, een burn-out, depressieve gedachten en gevoelens of lichamelijke klachten kunnen dan zomaar om de hoek komen.
Verbinden met je eigen hart
Het is echt van groot belang om onszelf permissie te geven om met liefde, aandacht en begrip te kijken naar de littekens in ons leven. Om te erkennen dat ze onderdeel zijn van het leven. Dat ze onderdeel zijn van mijn leven en dat ik zelf de verantwoordelijkheid heb te nemen voor mijn mentale verwondingen en littekens.
Omdat ik mensen zo vaak hoor zeggen dat ze er naar verlangen om in verbinding te zijn met wat ze zelf nodig hebben, maar geen idee hebben hoe dit in de praktijk te doen bied ik een programma aan om de verbinding aan te gaan met je eigen hart. Met de super mooie keramieken harten van Open Your Heart studio leer je te luisteren naar de fluisteringen van je hart. Stap voor stap leer je erkenning te geven aan datgene wat er is en wat je hebt meegemaakt. Daar kun je alle emoties de ruimte geven, zonder veroordeling. Daar waar je met begrip, liefde en geduld leert te kijken naar je eigen hart ontstaat er dankbaarheid, vertrouwen en een gezonde manier van jezelf houden en voor jezelf zorgen. Van daaruit kun je de wereld weer in om liefde te geven aan de mensen in je omgeving.
Wanneer je hier graag meer over wilt weten stuur me dan even een mailtje via deze link.
‘Ik draag mijn littekens met trots, ik heb er net zoveel als iedereen, alleen heb ik ze niet verstopt.’
-Matthijn Buwalda
